میاں محمد بخش رحمت اللہ علیہ از کتاب سیف الملوک

اول حمد ثنا الہی تے جو مالک ہر ہر دا
اس دا نام چتارن والا کسے وی میدان نا ہردا

کام تمام میسر ھوندے ہو تے نام اوہدا چت دھریاں
رحموں سکے ساوے کردا قہرون ساڑے ھریاں

بادشاہاں تھیں بھیک منگاوے تے تخت بہاوے کایی
کج پرواہ نی گھر اس دے تے دایم بے پروایی

اپ مکانوں خالی اس تھیں کویی مکان نا خالی
ہر ویلے ہر چیز محمد تے رکھدا نت سننبھالی

ہر در توں دھتکارن ھندا جو اس در تھیں مڑیا
اوسے دا اس شان ودھایا جو اس پاسے ٹریا

واہ کریم امت دا والی ہو تے مھر شفاعت کردا
جبراییل جے جسدے چاکر تے نبیاں دا سرکردا

او محبوب حبیب رباناں تےحامی روز حشردا
اپ یتیم یتیماں تاییں ہتھ سرے پر دھردا

تے حسن بازار اوہدے سو یوسف بردے ھون وکاندے
ذولقرنین سلیمان جیسے خدمت گار کہاندے

موسی خضر نقیب اناں دے اگے پجن راہی
تے او سلطان محمد والی مرسل ہور سپاہی

تے جیون جیون جھوٹا نانواں موت کھلی سر اتے
لکھ کڑوڑ تیرے تھیں سونے خاک اندر رل ستے

بن آیی جند نکلے ناہیں تے کویی جہان نا چلدا
ڈاھڈے دے ہتھ قلم محمد تے وس نیی کج چلدا

کیتی بے فرمانی تیری بھلا پھرے اس راہوں
تے نام اللہ دے بخش بے ادبی تے ناکر پکڑ گناہوں

جھل جھل بھار نا ہاریں ہمت تو ہک دن پھرسی پاسا
بھکا منگن چڑے محمد اوڑک بھر د کاسا

جس دل اندر ہوے پایی ہک رتی چنگاری
اے قصہ پڑھ بھابھنبڑ بن دا نال ربے دی یاری

جس دل اندر عشق نا رچیا تے کتے اس تو چنگے
مالک دے گھر راکھی کردے صابر بھکے ننگے

جناں دکھاں وچ دلبر راضی تے اناں تو سکھ وارے
دکھ قبول محمد بخشا تے راضی رہن پیارے

راتیں زاری کر کر رویں تے نیند اکھیں دی ڈھوندے
فجر او گنہگار کہلاون ہر تھیں نیویں ھوندے

ھسن کھیڈن نال لےگیوں سٹ گیوں ڈونگیاں فکراں
تے پاٹی لیر پرانی وانگوں ٹنگ گیوں وچ ککراں

جناں تنا عشق سمانا ہو تے رونا کم انہاں
ملدے دے رونا بچھڑے رونا تے رونا ٹردے راہاں

جس تنمبے نال گڑتی دیندے اوس تنمبے نال پانی
تے جیڑے اے مہر محمد اوھو اے مکانی

ریت وجود تیرے وچ سونا تے اویں نطر نا اویں
ھنجوں دا ہتھ پانی دوھویں تے ریت مٹی روڑھ جاوے

جس دل اندر عشق سمانا تے اوس نیں فر جانا
بڑے سوہنے ملن ہزاراں اساں نیں او یار وٹانا

عشق کیا میں بن بن کھڑیاں دودھ تھیں پلیاں پلیاں
مائی بابل پٹ پٹ تھکے تے واہاں مول نا چلیاں

الوداع اٹھ چلیں ساتھی ہو ڈٹھی کونج اڈاراں
نت اداسیں تے کرلاسی کر کر یاد قطاراں

ہاے افسوس نا دوش کسے تے لکھی قلم ربانی
سجنا نال محمد بخشا زہر ھوئی زندگانی

ٹنڈاں پانی بھر بھر ڈولن تے وانگ دکھیاں نیناں
مڑ جاون خالی گھر نو جو دوڑ بھراواں بھیناں

ہک بلبل اس باغے اندر آہلنا رہی سی بناوندی
اجے نی چڑھیا نی توڑ محمد تے اڈھ گئی اے کرلاندی

مالی دا کم پانی دینا اوتے بھر بھر مشقاں پاوے
مالک دا کم پھل پھل لانا لاوے یا نا لاوے

تے بس اساڈا وس نی چلدا کی ہن ساڈا ھونا
لسے دا کی زور محمد تے نس جانا یا رونا

میں انھاں تے تلکن رستہ کیوں کر روییں سنبھالا
دھکے دیون والے بوہتے تے تو ہتھ پکڑن والا

مان نا کریو روپ گھنے دا تے وارث کون حسن دا
سدا نا رہسن شاخاں ہریاں تے سدا ناں پھل چمن دا

سدا نا تابش سورج والی تے جیوں کر وقت دوپہراں
بےوفایی رسم، محمد تے سدا ایہو وچ دھہراں

سدا نی ہتھ مھندی رتے تے سدا نی چھنکن ونگاں
سدا نی چوپے جا محمد سدا نی رل مل بینا

سدا نیں مرغایاں بینا تے سدا نا سر پانی
سدا نا سیاں سیس بلاون او سدا نا سرخی لانی

مگر شکاری کرے تیاری ہو تے بار چریندیاں ہرناں
جو چڑھیاں اس ڈھینا اوڑک تے جو جمیاں اس مرنا

لاکھ ہزار بہارحسن دی تے اندر خاک سمانی
لا پریت اجی محمد تے جگ وچ روے کہانی

دشمن مرے تے خوشی نی کریے سجنا وی مر جانا
ڈیگر تے دن ھویا محمد تے اوڑک نو ڈوب جان

سدا نا باغی بلبل بولے تے سدا نا باغ بہاراں
سدا نا حسن جوانی قایم سدا نا صحبت یاراں

اچی جایی نیو لگایا تے بنی مصیبت بھاری
یاراں باہجھ محمد بخشا کون کرے غمخواری

حکم اوہدے بن ککھ نہ ہلدا واہ قدرت دا والی
جیاجون نگاہ اوہدی وچ ہر پتہ ہر ڈالی

آپے دانا آپے بینا ہر کم کر دا آپے
واحد لا شریک الہی صفتاں نال سیہاپے

ماں*پیو دی نافرمانی جو بیٹا نت کردا
فرزندی دا پیار نہ رہندا کہن کیوں اے مردا

سجن بھین بھرا نہ ہوون راضی جس بھراوں
گھر آے دن کرن نہ آدر کپن اودیاں واوں

واہ کریم امت دا والی مہر شفاعت کردا
جبراییل جیے جس چاکر نبیاں دا سرکردا

اوہ محبوب حبیب رباناں حامی روز حشر دا
آپ یتیم یتیماں تاییں ہرہتھ سرے پر دھر دا

جے لکھ واری عطر گلابوں دھویےنت زباناں
نام اونہاں دے لایق ناہی کی قلمے دا کاناں

نال اشارت ٹکڑے کیتا جس نے چن اسمانی
سنگ روڑاں تھیں جس پڑھایا کلمہ زکر زبانی

فضل تیرے نال لوہے تردے پھٹیاں دے سنگ رل کے
کُتے وی جنت جان محمد چنگیاں دے سنگ رل کے

دنیا تے جس دکھ نین پایا اوہ کیوں*ایا کیویں*ایا
پچھ بلال اویس دے کولوں انہاں کیویں یار منایا

عملاں*والے لنگھ لنگھ جاندے تے غافل غوطے کھاندے
ڈبن نہ دین محمد بخشا کامل پیر جنہاندے

جس گھر آون جاون ہووے تے رکھیے پاک نگاہواں
کعبے وانگر جانیے اس نوں تے رہیے بہن بھراواں

ککھ سواد نہ مشری اندر کھنڈاں وی چکھ ڈھٹھیاں
ایناں* ساریاں چیزاں نالوں گلاں میرے سجن دیاں*مٹھیاں

ہجر تیرا جے پانی منگے تے میں کھوہ نیناں دے گیڑاں
جی کردا تینوں سامنے بیٹھا کے میں درد پرانے چھیڑاں

رحمت دا دریا الہی تے ہر دم وگدا تیرا
جے اک قطرہ بخشیں مینوں کم بن جاندا میرا

رحمت دا مینہ پاخدایا تے با غ سکا کر ہریا
بوٹا آس امید میری دا کرے دے میوے بھریا

بیلی بیلی ہر کوٰیی اکھے تے میں وی اکھاں بیلی
اس ویلے دا کویی نیں* بیلی جدوں نکلے جان اکیلی

مولا تو بیلی تے سب جگ بیلی تے ان بیلی وی بیلی
سجناں باہجھ محمد بخشا اج سنجی پپی اے حویلی

سفنے وچ مینوں ماہی ملیا تے میں گل وچ پالیاں*بانہوان
ڈر دی ماری اکھ نہ کھولاں کیتے فیر وچھڑ نہ جانواں

اچیاں لمیاں ٹالیاں تے گھنیاں*جنہاں دیا*ں چھانوان
ہر شے بازاروں لبھ جاندی اے لبھدیاں نیں مانواں

نعت انہاں دے لایق پاکی کی دساں ناداناں
میں*پلید ندی وچ وڑیا پاک کرے تن جاناں

ایسا نبی جنہاں دا والی سو امت کیوں جر سی
عیب گناہ خطاواں*بابت کیوں دوزخ ول ٹرسی

کی کچھ سفت تہاڈی اکھاں خلقت دے سردارا
لاکھ صلوہ سلام تیرے تے لاکھ درود ہزاراں

دنیا تے جو کم نہ آیا اوکھے سوکھے ویلے
اس بے فیض سنگی کولوں اساں بہتر یار اکیلے

سو سو جوڑ سنگت دے ویکھے *آخر وتھاں پییاں
جناں بناں اک پل سی نیں*لنگ دا اوہ شکلاں*یاد نہ رہیاں

یار کرے جد اپنا تینوں چھٹن ہور اشناییاں
ماں پیو سجن یاد نہ رہسن حرص نہ بہناں* بھاییاں

پیارے آقا نے فریاما تسی کرلو*خدمت ماں دی
جس نے کعبہ ویکھنا ہووے تک لووے صورت ماں دی

مانوان باہجوں*کہڑا سجنوں*دل دے درد ونڈاوندا
کنڈا جے پُتر نوں*چبھدا تے درد مانواں نوں* ہوندا

ماں ورگی کویی شے نین جگ تے میں ساری دنیا پھولی
جہیڑی ٹھنڈ کلیجے نوں*پاووے اوہ ماں دی مٹھی بولی

باپ مرن سر ننگا ہندا ویر مرن کنڈ خالی
مانوں*باہجھ محمد بخشا کون کرے رکھوالی

ماں تے پیو نیں دونویں سجنوں رب دا مٹھا میوہ
جس نے جنت جانا ہووے کرلے دونواں دی سیوہ

ایہو دعا اے میری مولی نہ مرن کدی وی مانواں
ماں دے پیراں تھلے جنت مانواں ٹھنڈیاں چھانواں

ہوے نصیب نبی دا کلمہ دین قبول محمد
لا الہ الا اللہ سچ رسول محمد